မုန္းတီးျခင္း၏သားေကာင္ ၄

မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။ အလုပ္နည္းနည္း႐ႈပ္သြားလို႔ စာမေရးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႀကိဳးစားၿပီးဆက္ေရးလိုက္ပါၿပီ။ စီေဘာက္မွာ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေပးသြားတဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔တကြ လာလည္သူအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ထိုင္းထဲကိုလာရတဲ့ခရီးစဥ္အထိ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခက္ခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းလည္းပါ ၀င္ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒါေတြေက်ာ္ျဖတ္ၿပီီးတဲ့ေနာက္ ထိုင္းထဲကိုေရာက္လာၿပီဆိုပါဆိုေတာ့။ လူခံေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြရွိတဲ့ သူေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ ေနဖို႔စားဖို႔ကအစ အလုပ္အကိုင္ေတြအတြက္ပါ ဘာမွစိတ္ပူစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္လူခံေတြကပဲ စီစဥ္ေပးသြားပါတယ္။

သို႔ေသာ္အမ်ားစုက အလုပ္ရဖို႔အတြက္ အလုပ္သြင္းေပးတဲ့ ပြဲစားေတြကိုပဲမွီခိုရတာပါပဲ။ ဒီမွာ(အထူးသျဖင့္ မဟာခ်ိဳင္ စမြတ္စာခြန္)ကအင္မတန္ေခတ္စားတဲ့ စကားတစ္လံုးရွိပါတယ္။ “စမတ္ခ” ဆိုတဲ့စကားပါ။ အလုပ္သြင္းေပး ခ ေပါ့ဗ်ာ။ ၅၀၀ - ၁၃၀၀၀ ဘတ္အထိ ေစ်းႏႈန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒါက အလုပ္သြင္းေပးခသတ္သတ္ေနာ္၊ လမ္းစားရိတ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ပွ်မ္းမွ်ေပါက္ေစ်းေတြကေတာ့ ၃၀၀၀-၅၀၀၀ ဘတ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အလုပ္ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ပြဲစားခေတြေပးရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲစားခေတြကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားပြဲစားေတြနဲ႔ အလုပ္ရံုထဲ က မန္ေနဂ်ာ-စူပါဗိုက္စာ လိုလူေတြပူးေပါင္းၿပီး ၀ါးေစေ၀စားလုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကလူခံရွိတဲ့သူေတြပါ။

လူခံမရွိပဲ ပြဲစားကအေျပာေကာင္းလို႔၊ ဟိုမွာလည္းဆင္းရဲက်ပ္တည္းလြန္းလို႔ လာရတဲ့သူေတြကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ တဆင့္ခံေရာင္းစားခံရပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြဆို ငါးဖမ္းေလွထဲေရာင္းတာခံရပါတယ္။ ငါးဖမ္း ေလွဆိုလို႔ ထိုင္းေရထဲမွာဆြဲတဲ့၊ တစ္လတခါ ကမ္း၀င္တတ္တဲ့ေလွလိုမ်ိဳးကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အင္ဒိုနီးရွားေရထဲ မွာသြားဆြဲတဲ့ သံုးႏွစ္မွတခါ ထိုင္းျပန္ေရာက္တဲ့ အင္ဒိုေလွကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီေလွေတြဟာ ေတာ္ရံုနဲ႔ကမ္းမကပ္ပါဘူး။ ပင္လယ္ထဲမွာပဲ ငါးေတြဆက္တိုက္ဖမ္းရပါတယ္။ ဖမ္းမိတဲ့ငါးေတြကိုသယ္ဖို႔နဲ႔ ဆီရိကၡာပို႔ဖို႔အတြက္ သီးသန္႔ကဲ့ေလွလို႔ ေခၚတဲ့ေလွကရွိေတာ့ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္နဲ႔ ပင္လယ္ေထာင္က် ပိုက္ဆံလည္းမရဆိုေတာ့ ဒယ္အိုးပူလို႔ခုန္ခ်မွ မီးပံုနဲ႔ တိုးဆိုတဲ့ စကားပံုလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြေပါ့။

မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဟိုအရင္၉၀-၉၇ ခုႏွစ္ပိုင္းေတြတုန္းက ျပည့္တန္ဆာရံုေတြမွာ ေရာင္းစားတာေတြခံရ တတ္ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူေတြလည္းၾကားဖူးနား၀ေတြမ်ားလာလို႔ အဲဒီေနရာေတြသိပ္မေရာက္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရာင္းစားခံဘ၀ကေတာ့မလြတ္ေသးဘူး။ ဘယ္သူေတြက၀ယ္လဲဆိုေတာ့ အလုပ္သမားအလြန္လို ေနတဲ့အလုပ္ရွင္နဲ႔ လူပြဲစားရဲ႕ေဆြမ်ိဳးအဆက္အႏြယ္ေတြက ၀ယ္ပါတယ္။ လူပြဲစားေတြအေနနဲ႔ လမ္းစားရိတ္ကုန္က် ထားတာေတြကို အျမန္ဆံုးေငြျပန္ေဖၚခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ေခၚလာတဲ့သူေတြကို အလုပ္ရွင္ေတြ ေငြလက္ငင္းေပး ႏို္င္တဲ့သူေတြဆီမွာျပန္ေရာင္းခ်ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလိုလူေရာင္းစားတာေတြဟာ ၉၀-၂၀၀၂ေလာက္အထိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနခဲ့ၿပီး ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေလ်ာ့က်သြားပါတယ္။ ေလ်ာ့က်သြားတယ္ဆိုလို႔ မရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္ပါဘူး၊လြန္ခဲ့တဲ့ မတ္လ၂၀ရက္ေန႔ကကို မဟာခ်ိဳင္က ပုစြန္ရံုတစ္ရံုမွာ အန္ဂ်ီအိုရဲ႕တိုင္ၾကားခ်က္နဲ႔ ရဲ၀င္ဖမ္းေတာ့ အဲဒီလိုေရာင္းစားခံရတဲ့သူေတြ ေတြ႔ခဲ့ရပါ ေသးတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာလည္း သတင္းပါတာေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြက၀ယ္ထားရင္ အ၀ယ္ခံရသူေတြကို ထြက္ေျပးမွာစိုးလို႔ အလုပ္၀င္းထဲကေန အျပင္ကိုမေပးထြက္ပါဘူး။ ၿခံ၀င္းကိုလည္း သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ကာ၊ ကင္မရာ ေတြတပ္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေလွာင္ထားပါတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြထဲမွာ က်ပ္ပိတ္သိပ္ၿပီးေနရပါတယ္။

ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္လည္းနားခြင္၊ ေဆးကုသခြင့္မရတဲ့အျပင္ အလုပ္ပ်င္းတယ္လို႔စြပ္စြဲၿပီး အဆူခံ၊အရိုက္ခံ ရ တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြဟာ က်န္းမာေရးေတြခ်ိဳ႕ယြင္းၿပီး အသက္ရႉလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာေရာဂါ အထူးသျဖင့္ တီဘီအဆုတ္ေရာဂါေတြ ျဖစ္ၾက၊ကူးစက္ခံရနဲ႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အထက္ေဖၚျပပါအလုပ္ရံုထဲက အလုပ္ သမားေပါင္း ၃၀၀ေက်ာ္ထဲမွာ တီဘီျဖစ္ေနသူ ၇၀ ေယာက္ရွိေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔ေတြဖမ္းခံထိၿပီးေနာက္ ေဆးကုသခြင့္ကို ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ရၾကမလဲမသိပါ။ အကယ္၍ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ခဲ႔ရင္ အဲဒီတီဘီေရာဂါ ကို ကုသႏိုင္မယ့္လူတန္းစားမဟုတ္တာေၾကာင့္ နီးစပ္သူေတြကို ေရာဂါေတြထပ္ပ်ံ႕ဦးမွာပဲလို ေတြးမိပါေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္အေရာင္းစားခံအုပ္စုကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းပါပဲ။ သူတို႔ကဘာပိုထူးလဲဆိုေတာ့ ေနစား ရိတ္၊ စားစားရိတ္ေတြကိုပါ လခစားအျမတ္ယူခံရပါတယ္။ ၀ယ္ထားတဲ့သူက အ၀ယ္ခံထားရတဲ့သူေတြကို အလုပ္သြင္း ထားေပးၿပီး ေနထိုင္၊စား တာေတြကိုလည္း သူတို႔ကပဲစီစဥ္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ကအခန္းတခန္းငွါးၿပီး အဲဒီအခန္းမွာ အ၀ယ္ခံရသူေတြေပးေန(က်ပ္ပိတ္သိပ္)၊ တေန႔ထမင္းႏွစ္နပ္ေကၽြး၊ အဲဒီအတြက္တစ္လကို ၁၅၀၀- ၁၈၀၀ ေလာက္ လြတ္လြတ္ေပးရပါတယ္။ လစာထြက္ရင္ ထမင္းဖိုးနဲ႔ လမ္းစားရိတ္အေႂကြးအတြက္ အကုန္သိမ္းပါတယ္၊ ကိုယ္သံုးဖို႔ အတြက္ေတာ့ ၃၀၀-၄၀၀ ေလာက္ပဲျပန္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုတဆင့္ၿပီးတဆင့္ေရာင္းစားခံရသူေတြကေတာ့ လမ္းစားရိတ္အေႂကြးကို ဆတိုးဆတိုးနဲ႔ ဘတ္၂၅၀၀၀ ဆပ္ေပးရပါတယ္။

စာဖတ္သူမ်ားစဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။ တစ္လမွ ၅၀၀၀-၆၀၀၀ ဘတ္ေလာက္ပဲရတဲ့သူေတြက အဲဒီလို အျမတ္ႀကီးစားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ဘ၀ေတြေပးဆပ္ခဲ့ရပါသလဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တပံုတပင္နဲ႔လာခဲ့ၾက ေပမယ့္ ေလာကငရဲေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳဆံုခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြအတြက္ ဘယ္သူ႕မွာအဓိကတာ၀န္ရွိပါသလဲ။ စီးပြါးေရးပိတ္ဆို႔မႈ ေတြေၾကာင့္လို႔ေတာ့ လာမေျပာၾကပါနဲ႔။ ဒီမွာရွိေနတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္ပိုင္လယ္၊ယာ၊ၿခံ ေတြရွိၾကပါ တယ္။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔လုပ္စားခ်င္ၾကေပမယ့္ ရပ္တည္လို႔မရႏို္င္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေရး-ထား၀ယ္ရထား လမ္းကို ဘယ္သူေတြရဲ႕လုပ္အားေတြနဲ႔ေဖါက္ခဲ့ရပါသလဲ။ အင္မတန္ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ သူေတာင္းစား၊ဓါးျမေကာင္ေတြကို ကာဆီးကာဆီးလုပ္ေနတဲ့သူေတြလည္းရွိေနၾကေသးတယ္။

စာဖတ္သူေတြဘယ္လိုခံစားရသလဲေတာ့မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရးရင္းနဲ႔ကို ရင္ဆို႔လာပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဒီျမန္မာႏိုင္ငံကအလုပ္သမားေတြအေပၚ ထားရွိတဲ့ထိုင္းႏို္င္ငံရဲ႕သေဘာထားနဲ႔ ဆက္ဆံပံုေတြကို ဆက္ၿပီးေရးသြားပါမယ္။

ဆက္ရန္……..