ျမင္ကြင္းမ်ား

ကၽြႏု္ပ္အမိျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ေသာအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ေတာင္ေက်ာ္အလုပ္သမားတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကိစၥအ၀၀ကို ပြဲစားထံဆက္သြယ္ၿပီး ယင္း၏စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ နယ္စပ္မဲေဆာက္ သို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ထိုမွတဆင့္ေမြးရပ္ေျမသို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါလာရာ လမ္းတေလွ်ာက္ တြင္ ဂိတ္ႀကီးဂိတ္ငယ္အသြယ္သြယ္ကို ျခေသ့ၤတေထာင္တန္အားကိုးျဖင့္ အခက္အခဲမရွိ ျဖတ္သန္းခဲ့ေပသည္။ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ၀ါးလံုးတန္းျဖင့္ တားထားေသာ ၀ါးတားဂိတ္ မ်ားစြာကိုေတြ႔ရသည့္အခါ မဆီမဆိုင္ အေမရိကန္သမၼတတဦးကို သတိရမိေသးသည္။ ၀ါးတားဂိတ္အေရးေၾကာင့္ထိုသူျပဳတ္သြားခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ။

ဒီ၀ါးတားဂိတ္ကေတာ့ အာဏာရူးတို႔ သက္ဆိုးရွည္ရန္ ေထာက္ပံ့ေပးေနေသးသည္။ သံတူေၾကာင္းကြဲေပမင့္ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ေတြးရင္း ၿပံဳးမိေခ်သည္။သို႔ကလို႔ အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဦးစြာလုပ္ရသည္မွာကား အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ျဖစ္ေပသည္။

ကၽြႏု္ပ္၏သက္ထားကို အိမ္ေထာင္စုစာရင္းထဲသြင္းရန္အတြက္ မူလ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းကိုေတာင္းၾကည့္ေသာအခါ “ဟဲ့ပလုတ္တုတ္ ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာ တုန္း” ဟုေမးရျပန္ေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔မိသားစုအားလံုး ေမြးကင္းစကေလးပါမက်န္ ႀကံ႕ဖြတ္အသင္း၀င္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကၽြႏု္ပ္၏မိခင္ႀကီးက “သိပါဘူးကြယ္ ဟိုတေလာက စာရြက္အသစ္လဲရမယ္ဆိုၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီလိုျဖစ္ရတာပဲ” ဟုျပန္ေျဖေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္မွာ မိမိမုန္းေနေသာအဖြဲ႔ထဲတြင္ အမည္စာရင္းပါေနသည္ကိုၾကည့္၍ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ေအာင္ျဖစ္ေနရေပသည္။ ယခုအခါ ကၽြႏု္ပ္အား မည္သည့္အဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္သလဲဟုေမးလာ မည္ဆိုပါက ႀကံ႔ဖြတ္ေဟ့ ႀကံ႕ဖြတ္တဲ့ကြ ဟူ၍ျပန္ေျဖရေပေတာ့မည္။ သင္တို႔သည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္စကားေျပာမည္ဆိုပါက ဆင္ျခင္ေျပာရန္ သတိေပးလိုသည္။ (ႀကံ႕ဖြတ္တဲ့ေနာ္ သိတယ္မဟုတ္လား... ၆၅ႏွစ္ျဖစ္သြားမယ္ ဟင္းဟင္းဟင္းးးးးးးးး)ကၽြႏု္ပ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီဟု ၾကားသိၾကေသာအေပါင္းသင္းမ်ားသည္လည္း လာေရာက္ႏႈတ္ ဆက္ၾကေလသည္။

ထိုအေပါင္းအသင္းမ်ားကိုေတြ႔ရေသာအခါ မ်ားစြာခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည္ စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႔ရေပသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၂ခုႏွစ္ ကၽြႏု္ပ္ျပန္သြားစဥ္က ေတာက္ ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ရွိခဲ့သေလာက္ ယခုအခါ တျခားစီျဖစ္ေနေပသည္။ အလုပ္အကိုင္က လည္းရွားပါးေၾကာင္း လြန္စြာညည္းေနၾကသည္။ တခ်ိန္က ႏွစ္လံုးဂဏန္းျဖင့္ စီးပြါးရွာ ၀င္ေငြေျဖာင့္၍ သိန္းရာခ်ီရွိခဲ့ရာက ယခုအခါ ဆိုင္ကယ္အစုတ္ေလးတစီးႏွင့္ လိုင္းဆြဲကာ ရုန္းကန္ေနၾကရသည္။

တေန႔သံုးေထာင္က်ပ္ခန္႔ရမွသာ သူတို႔မိသားစုအဆင္ေျပၾကမည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔မွာ ခရီးသည္ရရန္ ဆိုကၠားဆရာတို႔ႏွင့္အၿပိဳင္ ေစ်းေလ်ာ့လုဆြဲေနၾကရသည္။ တခါတရံခရီးသည္လုရင္း စကားမ်ားထိုးႀကိတ္ပြဲမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္းလည္း စိတ္မေကာင္း စြာၾကားသိရသည္။ ထိုသို႔တေန႔တေန႔ စားဖို႔စားရိတ္ရရန္သာလံုးပန္းေနၾကရသျဖင့္ တျခားအေရးကိစၥမေပၚေစ ရန္ သူတို႔မွာဆုေတာင္းေနၾကရသည္။ ဥပမာ- မိသားစုထဲတြင္ တစံုတဦးေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္လာမည္ဆိုပါက ေဆးကုသရန္စားရိတ္မတတ္ႏိုင္ မရွာႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရေၾကာင္းသိရေပ သည္။

အနာဂတ္အေရးဆိုသည္ကား သူတို႔အတြက္ဘာမွမရွိသလိုျဖစ္ေနရေပသည္။ သူတို႔၏ထြက္ေပါက္ကား အရက္ျဖစ္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ေစတနာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ တြင္ အရက္ဘီယာေဆးလိပ္တို႔ လြန္စြာေစ်းေပါေပသည္။ အရက္တစ္ပုလင္း သံုးရာက်ပ္ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ရာဖိုးေလးလိပ္ အခ်ဥ္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္တစ္ရာ ေငြငါးရာက်ပ္ရွိလွ်င္ပင္ လူသံုးေယာက္ေကာင္းစြာမူး၍ ရၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔အတြက္ဘာမွထြက္ေပါက္မရွိသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရသည္။

ႏိုင္ငံျခားထြက္အလုပ္လုပ္ရန္လည္း အဆက္အသြယ္ အရင္းအႏွီးလိုျပန္ သည္။ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ကလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မနည္းရုန္းကန္ေနရသျဖင့္ ဘာမွမကူညီ ႏိုင္၊ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကိုႏွစ္သိမ့္ရန္ တခြက္လွ်င္ ငါးရာႏႈန္းျဖင့္ေရာင္းေနေသာ ျမန္မာတို႔၏ ျမန္မာဘီယာကိုသာ အ၀တိုက္လႊတ္လိုက္ရေပေတာ့သည္။ ဘီယာျဖင့္၀ိုင္းဖြဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကရာတြင္ စၾကေနာက္ၾကရင္း သူငယ္ခ်င္းတဦး၏ ညီမအပ်ိဳေလးအေၾကာင္း ေရာက္ သြား၍ အျခားသူမ်ားက ေယာက္ဖဘာညာျဖင့္ ၀ိုင္းေျပာၾကရာ ထိုသူငယ္ခ်င္းကလည္း စကားတခြန္းျဖင့္တံု႔ျပန္ေျပာဆိုေလသည္။

ထိုစကားမွာ “မင္းတို႔ေကာင္ေတြ စကားေျပာရင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာၾကေလ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြမေျပာၾကနဲ႔” ဟူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ “ေၾသာ္..ဒို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏို္င္ငံေရးဆိုတာ မေကာင္းတဲ့စကား တားျမစ္တဲ့စကား ျဖစ္ေန ပါေပါ့လား” ဟုအေတြး၀င္မိသည္။ကၽြႏု္ပ္၏သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုမွာ လူပ်ိဳဟိုင္းစာရင္းမ်ားသို႔၀င္ေနၾကၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္က “မင္းတို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ဘာဖို႔ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား”ဟု စပ္စုမိျပန္သည္။

ထိုအခါသူတို႔က “ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနရတာကြာ ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္က စိတ္ကူးယဥ္အ ခ်စ္ဘာညာေတြနည္းကုန္ၿပီ။ မီးမီးတို႔အႀကိဳက္ ဖိုးတီးဖိုက္ကြ ၊ ေကာင္မေလးေတြက ငါတို႔ လိုဆင္းရဲသားေတြထက္ ေငြရွိတဲ့ ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္အရြယ္အဖိုးႀကီးေတြကို ပိုစိတ္ ၀င္စားေနၾကတာကြ” ဟုျပန္ေျပာေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ သည္။ ႏွလံုးသားေရးကိစၥမ်ားေျပာဆိုေနရာမွ ႏွစ္လံုးဂဏန္းကိစၥသို႔ စကားဦးေရာက္သြား ျပန္သည္။

ဟိုယခင္က တစ္လလွ်င္ ခြန္နစ္ရက္သာ ေလာင္းကစားလုပ္ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ တပတ္လွ်င္ငါးရက္ တစ္ရက္လွ်င္ႏွစ္ႀကိမ္ ခ်ဲထြက္ေၾကာင္းသိရသည္။ စေန တနဂၤေႏြသာနားေၾကာင္း ထိုနားရက္တြင္လည္း ေဘာ္လံုးပြဲေလာင္းျခင္းသို႔ အလွည့္ေပး ေၾကာင္းသိရသည္။ ယခုအခါ ထိုးသားဖက္မွ အထိုးနည္းလာသျဖင့္ ဒိုင္က ႏွစ္လံုးတိုက္ကို ၈၅ဆေလ်ာ္ေၾကာင္းသိရရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ မ်ားစြာထိတ္လန္႔မိေလသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ၆၅ဆ သာေလ်ာ္ေလ့ရွိရာမွ ၈၅ဆ အထိေလ်ာ္ေပးသည္ဆိုရာတြင္ ထိုးသားမ်ားမည္မွ် အရႈံးေပၚ ေနသည္ကို သိႏိုင္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ က်ယ္ေလာင္ေဖါင္ပြစြာေျပာဆိုေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တိတ္တဆိတ္နား ေထာင္ရင္း အကဲခတ္ေနမိသည္။

သူတို႔ေျပာေနေသာအေၾကာင္းမ်ားထဲတြင္ အတိတ္က မည္သို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္ ဆိုသည္ခ်ည္းျဖစ္ေနသည္။ အနာဂတ္အ ေၾကာင္း တစိုးတစိမွမပါ၊ ယုတ္အဆြဆံုး လက္ရွိအေနအထားအေၾကာင္းပင္ ဟဟမေျပာ ခ်င္ၾက။ ေယာင္၀ါးေနေသာအနာဂတ္၊ တည္ရာမဲ့လက္ရွိအေျခအေနကို တမင္ေမ့ထားသ လိုေနေနသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္မိသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ဘာမွမထူးသူ သာျဖစ္သည္။

လက္ရွိမွာ သူတို႔ထက္ စာေရးေသာက္ေရးနည္းနည္းသာသည္မွလြဲ၍ အနာဂတ္မဲ့ေနသူသာျဖစ္သည္။ တခါတခါ သူတို႔လိုပဲ ဘာမွမေတြးမိေအာင္ေနထိုင္ရင္း ႀကံဳသလိုေပ်ာ္သလိုေနရင္ ေကာင္းမလားဟုပင္ ေတြးမိေခ်သည္။ တခါက ႏိုင္ငံျခားသားတဦးႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ရာ ထိုသူက “မင္းတို႔ျမန္မာေတြ အလုပ္လုပ္၊ ေငြရွာ၊ စားေသာက္ ဒါနဲ႔ပဲလည္ေနၾကတာမ်ားတယ္။

နိမ့္က်ေနတဲ့ဘ၀ကို ျမင့္ဖို႔ဘာမွလုပ္ တာမေတြ႔ရဘူး” ဟု သူျမင္သလို ေ၀ဖန္သြားသည္။ ထိုစဥ္ကကၽြႏု္ပ္ဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့၊ ယခုထိလည္းေျဖရန္အေျဖမရွိေသး။ အေျဖမရေသးေသာပုစၦာကို ေတြးရင္းေတြးရင္းးးးးးးးးးး ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာမည္နည္းးးးးးးးးး