မိတ္အင္ျမန္မာ

ေမာင္က်ည္ေပြ႔၏ညီတေယာက္ ပုလိပ္ဖမ္းခံရသည္။ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္(work permit) မပါသြား၍ ပုလိပ္ကစစ္ေသာအခါ မျပႏိုင္သျဖင့္ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြားျခင္းျဖစ္ သည္။

သို႔ႏွင့္ သူ၏(work permit) ကိုယူ၍ ရဲစခန္းသို႔လိုက္သြားၿပီး ယူလာေသာ(work permit) ကို အခ်ဳပ္ခန္းအ၀တြင္ေတြ႔ေသာ ပုလိပ္ကိုျပ၍ အက်ိဳး အေၾကာင္းေမးၾကည့္ရာ ထိုပုလိပ္က တာ၀န္ခံအရာရွိမလာေသး ေစာင့္ပါဟုေျပာသည္။

ထိုင္ေစာင့္ေနစဥ္တြင္ ေဘးဘီငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိရာ ဤျမင္ကြင္းကိုေတြ႔ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာက်္ား၊မိန္းမ အေယာက္၄၀ခန္႔ အခန္းလြတ္တခုထဲတြင္ထိုင္ေနၾကသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ေလာေလာလတ္လတ္ဖမ္းခံထိလာသည့္ ပံုစံပင္။ သို႔ႏွင့္ တတ္သည့္ပညာ မေနသာ ဆိုသ လို စပ္စုေမးျမန္းမိရာ…“သမီးတို႔အုပ္စုတစုလံုး ျမန္မာျပည္ကေရာက္လာတာ မၾကာေသးဘူး။ တလေလာက္ပဲရွိ္ ေသးတယ္။ ပဲခူး၊သထံု၊အေပါင္ နယ္စံုကပါပဲ။

အားလံုးက ကိုယ့္အဆက္အသြယ္နဲ႔ကိုယ္ လာရင္း မဲေဆာက္မွာ ကယ္ရီတေယာက္ကစုၿပီး အေပၚတင္ေပးလိုက္တာ။“လမ္းစားရိတ္ဘာေလာက္ေပးရလဲ”“တေယာက္ကို ဘတ္ရွစ္ေထာင္ပါ။ တခ်ိဳ႕လည္း အိမ္ကမိဘက ပြဲစားကိုရွင္းေပးလိုက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီမွာရွိေနတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြက စိုက္ထားေပးတာေလ”“အခုလမ္းစားရိတ္ေတြေက်သြားၿပီလား”“အမေလး..ဦးရယ္ သမီးတို႔တက္လာတာ လမ္းခရီးမွာကို တလနီးပါးေလာက္ၾကာတယ္။

ေတာေတြေတာင္ေတြထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီး ဂိတ္ေတြကို ေကြ႔ပတ္ေရွာင္လာရတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း အလုပ္မေခၚေသးလို႔ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ အခုအလုပ္လုပ္ရတာလည္း ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ လမ္းစားရိတ္ေက်ဦးမွာလဲ.. အခု သမီးတို႔အုပ္စုထဲမွာ တခ်ိဳ႕လူေတြ လုပ္အား ခပိုက္ဆံေတာင္ မထုတ္ရေသးတာရွိတယ္။ အလုပ္ပိတ္ရက္ခံသြားလို႔ေလ၊ နယ္စပ္ျပန္ပို႔ခံ ရၿပီးရင္ ဘယ္လိုဆက္စခန္းသြားရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးဦးရယ္” ဟုေျပာရင္း သက္ျပင္းခ် လိုက္သည္။

သူ႔လိုပဲ ေမာင္က်ည္ေပြ႔လည္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ထိုင္ေနၾကေသာ သူတို႔အုပ္စုကို အကဲ ခတ္ၾကည့္ရာ အားလံုး ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနၾကသည္၊ နံရံကိုအဓိပၸါယ္မဲ့ၾကည့္သူၾကည့္ မိန္းက ေလးအခ်ိဳ႕လည္း မ်က္ရည္ေ၀့ေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ႏွင့္ စကားေျပာ ေသာမိန္းကေလးသည္လည္း မ်က္ရည္၀ဲေနသည္။ သူ႔မ်က္၀န္း၏အၾကည့္က အကူညီ ေတာင္းခံေနသလို ခံစားရသည္။

ေမာင္က်ည္ေပြ႔လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္၊ ဆတ္ေဆာ့ၿပီး သြားေမးမိသည္ကို ေနာင္တရသလိုျဖစ္ေနရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ပင္ ေစာင့္ေနေသာပုလိပ္က တာ၀န္ခံအရာရွိေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း လာေျပာသျဖင့္ သြားေတြ႔ရန္ ထိုအခန္းေရွ႕မွ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ေျခလွမ္းျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ရေပသည္။ေမာင္က်ည္ေပြ႔၏ညီကိစၥအတြက္ ပုလိပ္ကအလုပ္ရွင္ကိုပါေခၚလာရန္ ရစ္ေနသျဖင့္ ဒဏ္ေငြမွ်ျဖင့္ၿပီးပါရန္ ေတာင္းပန္ရျပန္သည္။

ေမာင္မင္းႀကီးသား၏ အဆူအေငါက္ကို မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ခံၿပီးေနာက္ ၎၏အလြန္ႀကီးမားေသာ ကရုဏာကိုခံယူကာ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီး ညီကိုအခ်ဳပ္ခန္းမွ ဆြဲထုတ္လာခဲ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ထိုအုပ္စု၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္မိေသာအခါ သက္ျပင္းအခါခါခ်ရံုမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ ႏိုင္။ သူတို႔သည္ ႏိုင္ငံထဲခိုး၀င္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ ခ်ဳပ္ရက္ေစ့လွ်င္ နယ္စပ္ျပန္ပို႔ခံရ မည္ျဖစ္သည္။

စိတ္ေလးလံစြာျဖင့္ ျပန္လာၿပီးေနာက္ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာၿပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ရွင္းေနမိ သည္။ ယခင္က ေပ်ာက္သြားသည္ဟုထင္ထားေသာ မွတ္စုစာအုပ္ေလးကို ျပန္ေတြ႔ရာ ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ေရးမွတ္ထားသည္မ်ားကို ျပန္သတိရလာသည္။ ၁၂.၄.၀၈ ရက္စြဲထုတ္ ေဒးလီးနယူးအမည္ရ ထိုင္းသတင္းစာမွ ႏွစ္စဥ္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းရွိဖမ္းဆီးအေရးယူခံရေသာ ေတာင္ေက်ာ္အလုပ္သမား အေရအတြက္စာရင္းျဖစ္သည္။ ထိုစာရင္းထဲမွ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္း သည္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားျဖစ္သည္။

ေမာင္က်ည္ေပြ႔ေရးခဲ့ေသာ “အနင္းခံေျမဇာျမက္မ်ား” ပို႔စ္တြင္ ထိုဇယားကို ေဖၚျပရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း စာအုပ္ေပ်ာက္သြား၍ မေဖၚျပႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရာ ယခု ေဖၚျပလိုက္ပါၿပီ။၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ဖမ္းမိေသာသူမ်ား၁၆၇ ၄၅၅ ေယာက္၁၂၂ ၂၃၀၉၉ ၄၀၃၉၉ ၈၈၃၁၇၇ ၈၃၅၂၀၀၈ ဇန္န၀ါရီလအတြင္းဤကဲ့သို႔အျဖစ္မ်ားသည္ ဘယ္ထိတိုင္ေအာင္ဆက္ျဖစ္ဦးမည္မသိေပ။ ………………ဘာေၾကာင့္ျဖစ္၍ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲဟု ေမာင္က်ည္ေပြ႔မေျပာလိုေတာ့ပါ။ စာဖတ္သူတို႔ လြတ္လပ္စြာေတြး၍ ႀကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္ပါဟုသာ……