ဇာတ္သိမ္းမရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္း

လြယ္အိတ္တလံုးႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္လမ္းသလားေနသည္။ ခင္ရာမင္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားထံ အလည္ပတ္ေလွ်ာက္သြားေနေသာ္ျငား မိတ္ေဆြမ်ားမွာ ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သို႔ ေယာင္ေျခာက္ ဆယ္သမားမ်ားမဟုတ္ပဲ အလုပ္ကိုယ္စီရွိၾကသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ကို ၾကာရွည္စကားမေျပာႏိုင္၊ ၎တို႔၏လုပ္ငန္းခြင္သို႔ အသီးသီးထြက္ခြါသြားရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ တေယာက္တည္း ျမစ္ကမ္းနေဘးလမ္းေလွ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ေရွ႕တြင္ လူငယ္ႏွစ္ဦးလည္း လြယ္အိတ္ကိုယ္စီလြယ္လ်က္ သြားေနေပရာ ေဘးအျမင္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ တို႔သံုးဦးသား တဖြဲ႔တည္းဟုထင္စရာပင္ျဖစ္ေနသည္။

ထိုခဏ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွလူတဦးက `ဆရာတို႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ´ ဟု ႏႈတ္ဆက္ရာ ကၽြႏု္ပ္အေရွ႕မွလူတဦးက `လူနာသြားၾကည့္မလို႔´ ဟုျပန္ုေျဖသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း မရည္ ရြယ္ပဲ ထိုသူႏွစ္ဦးေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။ ျမစ္ကမ္းနေဘး တန္းလ်ားတခု ေရွ႕အသက္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ လူတစ္ဦးထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ထိုသူကိုၾကည့္ရသည္မွာ ေကာင္းစြာသန္စြမ္းဟန္မတူေပ။ ေျခ၊လက္မ်ားသည္ ႀကံဳလွီေနၿပီး ပိုလီယိုေရာဂါသည္လို ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕မွ လူတစ္ဦးက `ကဲျဖစ္ပံုေလးေျပာျပပါဦး´ ဟုေမးျမန္းရာ

`ဒီလိုပါဆရာ.. ကၽြန္ေတာ္စူဖန္ဘူရီမွာေနပါတယ္.. တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ လိုက္ရွာေနတုန္း လူတေယာက္က ငါးေရြးတဲ့အလုပ္ထည့္ေပးမယ္ေျပာလို႔ သူ႔ေနာက္ လိုက္လာတာ အင္ဒိုေလွမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရာင္းသြားတယ္။ ပင္လယ္ထဲေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရာင္းသြားမွန္းသိလိုက္ရတယ္။ ေလွဆက္လိုက္ရင္းနဲ႔ တေန႔ စက္ခန္းအ၀မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း စက္ခန္းထဲျပဳတ္က်သြားၿပီး ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရ၊ ေျခလက္ေတြလည္း အခုလို မသန္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ငါးလာယူတဲ့ ကဲ့ေလွတစီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီဆိပ္ကမ္းမွာ လာပို႔သြားတယ္။ ဒီအခန္းမွာေနတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားလို႔ၾကည့္ရႈထားေပးတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ၊ အခုေတာ့ သူတို႔အလုပ္ရွင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအခန္းမွာ လက္မခံဖို႔ေျပာလာေတာ့ ဆရာတို႔ဆီဆက္သြယ္ရတာပါပဲခင္ဗ်ာ´

`ဇာတိကဘယ္ကလဲ´ `ကၽြန္ေတာ္ၿမိတ္ကပါ၊ ဘယ္ရြာလဲဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အေဖမရွိဘူး၊ အသက္ရွစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ ဘယ္ကမွန္း မမွတ္မိေတာ့တဲ့လူေတြနဲ႔ ဒီထိုင္းထဲကိုလိုက္လာတာ။ ဘန္ေကာက္နားက စူဖန္ဘူရီလို႔ေခၚတဲ့ ၿမိဳ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ထိုင္းတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးစားတယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းတဲ့လူေတြနဲ႔ ေပါင္းမိၿပီး ေလလြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေမြးစားအေမနဲ႔လည္းမေနေတာ့တာၾကာပါၿပီ၊ ဒီလိုနဲ႔ေလလြင့္ေနရင္းနဲ႔ အခုလိုဒုကၡေတြ႔တာပါပဲခင္ဗ်ာ။´

ထိုလူႏွစ္ဦးမွာ စိတ္ရႈပ္သြားဟန္ရွိသည္။ တေယာက္က `ျပႆနာပဲကြာ… သူ႕ဟာ ကဘာမွ အစရွာမရဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းရေအာင္ အလုပ္ရွင္ကိုမသိ၊ အိမ္ျပန္ပို႔ရ ေအာင္ကလည္း လိပ္စာကမရွိ ၊ ဒီမွာလည္းေနလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး´ ဟု အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္သလို ညည္းေနသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးကဲ့သို႔ပင္ ကၽြႏု္ပ္ လည္း စိတ္ထဲေလးလံမိသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ အန္ဂ်ီအို တခုခုမွ ျဖစ္ပံုရသည္။ ၎တို႔၏ အရာရွိထံ ထိုင္းဘာသာျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားေနသည္။ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိဟန္မတူ၊ ၎တို႔၏ အထက္အရာရွိက မည္သို႔ျပန္ေျပာသည္မသိ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့လ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ `အလကားဟာေတြ.. လစာ ညာစားဖို႔ပဲသိတယ္၊ ေျပာလိုက္ရင္ ကူညီမယ္.. ကူညီမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဘာမွေစာက္ျဖစ္မရွိဘူး´ ဟု ျမန္မာလို ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ လူနာျဖစ္သူကို `အကိုေရ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ တျခားေနရာေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ ၿပီး အကို႔အတြက္ႀကိဳးစားေပးမယ္ဗ်ာ။ တရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ ဒီမွာ ခဏေနလိုက္ဦးေနာ္၊ အခု အကို႔ကိုေခၚသြားဖို႔ အဆင္မေျပျဖစ္ေနေသးတယ္။ အဆင္ေျပတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာေခၚမယ္ေနာ္´ ဟု ေျပာေနသံကို ကၽြႏု္ပ္ၾကားေနရသည္။

ထိုသူႏွစ္ဦးကဲ့သို႔ပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ရင္ထဲ၌စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထိုလူနာကိုလည္း လြန္စြာသနားျခင္းျဖစ္မိသည္(ထံုးစံအတိုင္း)။ ေရွးကံၾကမၼာေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းေပေလာဟုထင္မိသည္(ထံုးစံအတိုင္း) ထို႔အတူ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ ႏွစ္လတိုင္ အေပါ့အေလးကစ ျပဳစုေကၽြးေမြးခဲ့ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေလးစားျခင္းျဖစ္မိသည္(ထံုးစံအတိုင္း)။ ထိုေန႔က သူတို႔ဇာတ္လမ္း မည္ကဲ့သို႔ဆက္ ျဖစ္သြားသည္ကို ကၽြႏု္ပ္မသိေတာ့…။ (ထံုးစံအတိုင္း) ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္ဆိုလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လည္း မိမိဘ၀အေရးကိစၥမ်ားျဖင့္ လံုးပန္းၿပီး ထိုရင္နင့္ဖြယ္ရာအျဖစ္ကို (ထံုးစံအတိုင္း) ေမ့ေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေတာင္ေက်ာ္တို႔၏ ခက္ဆစ္အဓိပၸါယ္မ်ား။ ။ အင္ဒိုေလွ= အင္ဒိုနီးရွားပင္လယ္ျပင္တြင္ လိုင္စင္လုပ္ၿပီး တႏွစ္မွ သံုးႏွစ္အထိ ငါးဖမ္းေသာ ထိုင္းပိုင္ေလွ၊ ထိုေလွမ်ားသည္ လိုင္စင္ သက္တမ္းကုန္မွသာ ထိုင္းသို႔ျပန္၀င္လာသည္။ ကဲ့ေလွ = ထိုငါးဖမ္းေလွမွ ငါးမ်ားကို ထိုင္းသို႔ျပန္သယ္ၿပီး ငါးဖမ္းေလွအတြက္ ရိကၡာပို႔ေပးေသာေလွ (ရိကၡာပို႔ေပးေသာေလွႏွင့္ မဆံုစည္း၍ လေပါင္းမ်ားစြာ ထမင္း၊အသီးအရြက္ မစားရပဲ ငါးတစ္မ်ိဳးတည္းသာ စားရ သျဖင့္ ဗီတာမင္ဓါတ္ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး ျမန္မာအလုပ္သမား သံုးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ေသဆံုးျခင္း ျဖစ္ခဲ့ဖူး သည္။(ဤကား စကားခ်ပ္)