ေရာဂါ

ေမာင္က်ည္ေပြ႔စာမေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီဗ်ာ။ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြကလည္း စာေရးဖို႔အတြက္ တကူးတက လာလာသတိေပးေနၾကတယ္။ တခုတ္တရလာသတိေပး တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္စာမေရးျဖစ္တာက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲကပ္လာ တဲ့ေရာဂါတခုကအခုမွလာၿပီး ထ ေနလို႔ပါဗ်ာ။ ဘာေရာဂါလည္းဆိုေတာ့ ေရာဂါကနဲနဲဆန္း တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မျဖစ္တတ္တဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔လည္းေျပာႏိုင္တဲ့ ေရာဂါ တမ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဒီေရာဂါကို အမုန္းေရာဂါလို႔ နာမည္တပ္ထားမိပါတယ္။

 

ဒီေရာဂါ စ တာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကပါပဲ။ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ ထိုင္းႏိုင္ ငံထဲကို ေတာင္ေက်ာ္အလုပ္သမားအျဖစ္ စ၀င္လာတုန္းက ကိုယ့္လိုပဲ ဘ၀တူေတြ အ မ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီမွာ စ စဥ္းစားမိတာက ငါတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ဘာေၾကာင့္သူမ်ား ႏိုင္ငံထဲကို အႏိွမ္ခံၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ခိုး၀င္ေနရတာလဲေပါ့။ အရင္းစစ္ေတာ့အျမစ္ေျမဆို သလိုပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကမေကာင္းလို႔ဆိုတာ ဘြင္းဘြင္းႀကီးျမင္လာရတယ္။ အဓိကတရားခံက ေတာ့ ဘိုေန၀င္းကအစ သန္းေရႊအထိအုပ္စိုးလာတဲ့ စစ္တပ္ေၾကာင့္လို႔ျမင္လာတယ္ဗ်ာ။ တကယ္က ေမာင္က်ည္ေပြ႔ဟာ စစ္တပ္ကိုသိပ္အထင္ႀကီးၿပီး ေလးစားအားက်ခဲ့တာပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ကတည္းက စစ္သား စစ္ဗိုလ္သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ၀င္ဖို႔လည္းႀကိဳးစား ခဲ့ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ အမိေျမမွသားေကာင္းမ်ားတို႔ တင္သန္းဦး၀တၳဳတို႔နဲ႔ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ေလ။ ပါပီမတို႔ အေဖနဲ႔သားမ်ားတို႔ကလည္း ဆြဲေဆာင္ခဲ့ေသးသကိုးဗ်။ အဲဒီလို အထင္ႀကီးခဲ့ ေလးစားခဲ့ရတာေလးေတြဟာ ထိုင္းကိုေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး လက္ေတြ႔ဘ၀ က သင္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေနလာႏွင္းေပ်ာက္သလိုျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။

 

အဲဒီက စ ၿပီး စစ္တပ္ကိုမုန္းတဲ့ေရာဂါက စ လာတာပါပဲဗ်ာ။ ကိုယ္နဲ႔သိကၽြမ္းခဲ့ရတဲ့သူေတြ အထူးသျဖင့္တိုင္းရင္းသားေတြက စကားစမိတာနဲ႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတာပဲဗ်။ သူတို႔စိတ္နာမယ္ ဆိုလည္း နာစရာပဲေလ၊ တကယ္ေတာ့သူတို႔လည္း အိုးပစ္အိမ္ပစ္နဲ႔ ဘယ္လာခ်င္မွာလဲ။ သူတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေတြ၊ယာေတြၿခံေတြရွိၾကတာ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ကိုင္စား ခ်င္ၾကတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ခဏေပၚတာ၊ ေတာ္ၾကာလုပ္အားေပး ေနာက္တမ်ိဳးဘာ ေၾကးညာေၾကးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကို စိတ္ကုန္လာၿပီေပါ့။ ေနာက္ဆံုးသည္း ညည္းခံၿပီးလုပ္၊ မ၀ေရစာစားၿပီး ပိုက္ဆံစုတာေတာင္မွ တႏွစ္ၿပီးလို႔ဘာမွမက်န္ဆိုေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ မ်က္ႏွာငယ္ရေပမဲ့လို႔ ေရႊနဲ႔ေငြနဲ႔ေနႏိုင္တယ္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း မီးေရ မွန္တယ္ ဆိုတာေလးနဲ႔ပဲ လာမွိန္းေနရတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း အမာရြတ္ျမင္တိုင္း စိတ္နာ တဲ့ပုဏၰားလိုပဲ ဗမာျမင္တိုင္းဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္နဲ႔ အေျပာခံအမုန္းခံရေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ကိုယ့္ဆရာတို႔ေရ။ ေမာင္က်ည္ေပြ႔က စစ္တပ္ကိုမုန္းတာဆန္းသလားဗ်ာ။

 

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ စစ္တပ္မုန္းတဲ့ေရာဂါက တေျဖးေျဖးရင့္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီး တဲ့တိုင္းရင္းသားေတြကို ငါတို႔ေတြဟာဘ၀တူေတြပါကြာဆိုၿပီး အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပရတာေပါ့ေလ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၾကပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွေျပာလို႔မရတဲ့ သတၱ၀ါေတြရွိေသးတယ္ဗ်။ သူတို႔ကေတာ့ ရာဇ၀င္နဲ႔ခ်ီၿပီးကို ဗမာ မုန္းတယ္ေပါ့၊ ဗမာဆိုလို႔ကေတာ့ စစ္တပ္ေသာဘာေသာမသိဘူး အကုန္လံုးသိမ္းႀကံဳး ေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔က သူတိ္ု႔တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြမွာလည္း ပါ၀င္ဖူးတယ္ေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ ငယ္အဆင့္ေလာက္ ဘာေလာက္ေတာ့ျဖစ္ဖူးၾကတယ္။ အဓိကေခါင္းေဆာင္ေတြအဆင့္ လည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတြကေတာ့ ဗမာဆိုရင္အေသမုန္း၊ သူ႔လူမ်ိဳးကို လည္း သူတို႔ေလာက္ခ်စ္တာသူတို႔ပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။

 

ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုအဲဒီေလာက္ခ်စ္တာကြာ မင္းဘာေတြမ်ားကိုယ့္လူမ်ိဳးေကာင္းက်ိဳးအတြက္ လုပ္ေပးဖူးခဲ့ၿပီလဲလို႔ ေသခ်ာေမးရင္ေတာ့လား ဘာသာေရးလိုလို၊ ပညာေရးလိုလိုနဲ႔ လိုလို ေတြပဲမ်ားသြားတာပါပဲ။ အဲ..လက္ရွိမွာသူတို႔အဓိကလုပ္ေနၾကတာကေတာ့ ေငြတိုးခ်၊ပြဲစား၊ ကယ္ရီ အစရွိသျဖင့္ ခပ္ျမတ္ျမတ္ေလးရိတ္တဲ့အလုပ္ေတြပဲဗ်။ တျခားေနရာမွာသာလူမ်ိဳး ေရးေတြခြဲေနတာ အဲဒီသူတို႔စီးပြါးေရးမွာေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေရ ဘာလူမ်ိဳးမွခြဲမေနဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းကို ရိတ္တာမွ တက္တက္ စင္ေအာင္ကိုရိတ္တာဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ားလူမ်ိဳးခ်င္းတူတာအသာထားဗ်ာ တရြာတည္းသား ခ်င္းေတာင္ခ်မ္းသာမေပးဘူး။ အဲ.. သူတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြဘာေတြလုပ္ ရင္ေတာ့ အဲဒီခုနကေျပာတဲ့ဆရာသမားေတြက ေရွ႕ဆံုးမွာေနရာယူၿပီးအသံေကာင္းဟစ္ ေနၾကတာမ်ားဗ်ာ..။ ကိုယ့္ဆရာတို႔ေရ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ရဲ႕အမုန္းေရာဂါတိုးလာတာပါပဲဗ်ာ၊ မုန္းရမယ့္လူေတြကလည္းမ်ားလာတာကိုး။

 

ဒီလိုနဲ႔ပဲမျဖစ္ေတာ့ဘူဆိုၿပီး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးကိုေဆာင္က်ဥ္းေပးမယ့္အဖြဲ႔ေတြဘာေတြ နဲ႔ဆက္သြယ္ဦးမွပဲ တတပ္တအားပါ၀င္မယ္ေပါ့။ ဘုရားဘုရား.. လို႔ေတာင္ တ မိပါရဲ႕ဗ်ာ။ မ်ားလိုက္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ နာမည္ေတြကိုလိုက္မွတ္ရတာကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနၿပီ။ အဖြဲ႔မ်ား ေတာ့ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔တိုက္ပြဲ၀င္ရတာေပါ့လို႔ ကိုယ့္ဆရာတို႔ထင္ေကာင္းထင္မယ္။ ေအာင္မယ္ေလးကိုယ့္ဆရာေရ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းကို မတည့္ၾကတာက ပိုဆိုးေနေသးဗ်ာ။ ဒါေတာင္ ဗမာအခ်င္းခ်င္းေတြပဲရွိေသးတာေနာ္။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြထည့္မတြက္ရ ေသးဘူး။ ေမာင္က်ည္ေပြ႔လိုပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္အျပင္ေရာက္လာရင္ အဲဒီ ႏုိင္ငံေရးဆရာသမားေတြနဲ႔ တေကြ႔မဟုတ္တေကြ႔ ဆံုျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ လည္းစိတ္၀င္စားၾကတယ္၊ အဆင္သင့္ရင္ပူးေပါင္းပါ၀င္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ရွိတတ္ၾကတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း စကတည္းက ယဥ္သကိုဆိုသလိုပဲဗ်ာ ၾကာၾကာမ၀ါးမိ ခင္မွာပဲ ခါးမွန္းသိကုန္ၾကေတာ့ ေနာက္ဆုတ္ၾကကုန္တာပါပဲ။

 

စည္းရံုးေရးစြမ္းရည္ထက္ျမက္လြန္းလို႔ေလ။ အစက အဖြဲ႔၀င္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေနာက္ၾကာ လာေတာ့ တိုးတက္ရမဲ့အစား ဥကၠဌကိုယ္တိုင္က တြဲဖက္အဖြဲ႔၀င္ဆိုၿပီးလုပ္ရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဖြဲ႔၀င္မွမရွိေတာ့တာကိုးဗ်၊ အာဏာရွင္ကိုမႀကိဳက္ပါဘူးဆိုမွ သူတို႔ ခ်ည္းငါတေကာေကာၿပီး ရာသက္ပန္ဥကၠဌလုပ္ေနမွေတာ့ဗ်ာ သိပ္လည္းမေျပာခ်င္ေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီကေန႔မွာ အားလံုးလည္းသိေနၾကပါၿပီေလ၊ အဲဒီေတာ့ကာ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ရဲ႕ နဂိုကတည္းကရွိတဲ့အမုန္းေရာဂါဟာ ပိုဆိုးလာေတာ့တာပါပဲ။ ဆိုး ဆိုမုန္းစရာလူေတြက လည္းတိုးလာမင့္ကိုးဗ်။

 

အဲဒီေတာ့အမုန္းေရာဂါအျပင္ စိတ္ပ်က္တာေလးပါအဆစ္ရလာေတာ့တယ္။ ေဟာ ျဗဳန္းဆို ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္လာေတာ့ ဒီတခါေတာ့ဟုတ္ပကြဲ႔လို႔ အားတက္လာပါေလေရာ လားဗ်။ ငါဒို႔ကိုသံဃာေတာ္ေတြကပဲ ကယ္တင္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ သံဃာ ေတာ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ညႈိညႈိႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔ သမိုင္းလည္းလွမယ့္ အလွည့္ေျပာင္းေတာ့ ေပၚ ေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ၀မ္းသာလို႔မဆံုးခင္မွာပဲဗ်ာ လူမဆန္တဲ့ဖက္ဆစ္လိုေကာင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းေတာင္မက သာသနာ့သမိုင္းပါရိုင္းေအာင္အလုပ္ခံခဲ့ရပါေရာလား။ အဲဒါကို မ်ား သူတို႔ပဲမွန္သလိုလို သံဃာေတာ္ေတြကပဲ မွားသလိုိလုိနဲ႔ ဘေလာ့ေတြမွာေရးလာတဲ့ ဟာေတြဖတ္ရင္း အမုန္းေရာဂါက တလိပ္လိပ္တိုးလာပါေရာလားဗ်။ စီေဘာက္ေတြမွာ တမ်ိဳး ကြန္မန္႔ေတြမွာတဖံု ဘေလာ့ေထာင္လို႔တသြယ္နဲ႔ သူတို႔ပေထြးဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြ ေရးၾကတာမ်ား ေထာင္းလေမာင္းထေနပါေရာလား။

 

ေမာင္က်ည္ေပြ႔တို႔မုန္းတာမ်ား တခါမွဒီေလာက္မမုန္းဖူးဘူးလို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သို႔ ေသာ္ ဒီတခါတက္လာတဲ့အမုန္းေရာဂါကိုေျဖဖို႔ရာ ေဆးရသြားတယ္။ ဘာေဆးလဲဆိုေတာ့ ဘေလာ့ေဆးေတာ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရမလဲ မုန္းေနတာေတြကို ဘေလာ့ေပၚမွာဖြင့္ထုတ္၊ တျခားဘေလာ္ဂါေတြ အထူးသျဖင့္ ခံစားမႈျခင္း နီးစပ္တဲ့ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕စာေတြဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ေရာဂါကိုယ္ကုခဲ့ရတယ္။ သက္သာစျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာတခါ နာဂစ္က၀င္ျပန္ေရာဗ်ာ၊ ကိုယ့္ဆရာတို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဘာနဲ႔ခိုင္းႏႈိင္းျပရမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူးဗ်။ အဲဒါကိုတခါ ကာကြယ္တဲ့စာေတြေရးျပန္ေရာဗ်ာ။ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ရဲ႕အမုန္းေရာဂါက တိုးလာဆိုးလာ လိုက္တာ ဘေလာ့ေျဖေဆးေတာင္ သိပ္မႏိုင္ခ်င္ျဖစ္သြားပါရဲ႕ဗ်ာ။

 

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွဒီေကာင္ေတြကိုအဖက္လုပ္ၿပီးေရးမေနေတာ့ဘူးဗ်။ ဒီေကာင္ေတြ က ဒဲ့ေရးရင္လည္း ေရွာင္ထြက္သြားၾကတာဆိုေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့အမုန္းေရာဂါ ကို ဘေလာ့ေဆးေတာ္ႀကီးနဲ႔ပဲ ေျဖရင္းေျဖရင္းေပါ့ဗ်ာ။ သက္သာသလိုလိုရွိေနရာကေန အခုေနာက္ဆံုး ေမာင္က်ည္ေပြ႔ရဲ႕အမုန္းေရာဂါဟာ တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ကိုေရာက္လာၿပီ။ အခုလိုမ်ိဳးဘယ္သူ႔ကိုမွ မမုန္းဖူးဘူးဗ်၊ အခုမုန္းေနတာမွ တကယ့္ကို ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနတာ။ ေၾသာ္..ဘယ္သူရွိရမလဲ ဒီေကာင္ေမာင္က်ည္ေပြ႔ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ ကိုပဲမုန္းေနတာေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္အခု တျခားသူကိုမုန္းေနတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ မုန္းေနေတာ့တယ္။ အရင္က တျခားသူကိုသာလိုက္ၿပီး ဟိုလိုဒီလို အျပစ္ရွာေနတာ အခု ေတာ့ သိၿပီဗ်ာ။ တကယ္မုန္းစရာေကာင္းတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲဗ်ာ။

 

ဘာျဖစ္ရမွာလဲဗ်ာ.. သူမ်ားေတြကိုသာ ဟိုလိုျဖစ္တယ္ ဒီလိုျဖစ္တယ္နဲ႔ အျပစ္ေတြလိုက္ တင္ေနတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဒီအသက္ဒီအရြယ္ထိ ဘာမွျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မလုပ္ခဲ့ဖူး ဘူးဗ်။ ဘာသာေရးလိုလို၊ လူမႈေရးလိုလို နဲ႔ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္လုပ္ေနတာေလ။ တကယ့္တကယ္ၾကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့အလုပ္ ေလးရွာလုပ္လိုက္၊ အေထာက္အကူျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ ပညာေလးေျပးသင္လိုက္နဲ႔ ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္ပဲ သူမ်ားကိုအျပစ္တင္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မစြန္႔ စားရဲတာကို ဟိုလူေတြေၾကာင့္ ဒီလိုေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လို႔ပဲ မလုပ္တာလိုလို ဟန္ ေဆာင္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။

 

အဲဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့အမုန္းေရာဂါေတြထဲမွာ ဒီတခါမုန္းတဲ့ေရာဂါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမုန္းေနတဲ့ေရာဂါဟာ အဆိုးဆံုးလို႔။ ဘေလာ့ေဆးနဲ႔လည္း မေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးဗ်။ ေပ်ာက္ဖို႔ေနေနသာသာ သက္သာဖို႔ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ တကယ္မုန္း တယ္ဗ်ာ။ ခါးခါးသီးသီးကိုမုန္းေနတယ္ဗ်ာ ေဟာဒီေမာင္က်ည္ေပြ႔ဆိုတဲ့ေကာင္ အလကား ေကာင္ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းတဲ့အေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္က်ည္ေပြ႔ဆိုတဲ့အေကာင္ပါဗ်ာ။