ဒီေန႔မနက္ပဲ အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း ေရးတင္လိုက္တာ အခုကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက သတင္းတစ္ပုဒ္ေပး လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ တျခားဆိုဒ္ေတြမွာ လိုက္ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွေရးထားတာမေတြ႔တာနဲ႔ သူယူလာေပးတာကို တင္လိုက္ပါၿပီ။
အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့...ေမာင္ဖြန္လို႔အမည္ရတဲ့ကေလးငယ္ကို ၄.၂.၂၀၀၆ ေန႔မွာ မိခင္ မမိုးမိုးက ဘန္ေကာက္အ နီး စမြတ္ပရာကန္ခရိုင္ေဆးရံုမွာေမြးခဲ့ပါတယ္။ မမိုးမိုးဟာအလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္(ဘတ္) ရွိတဲ့အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕သားကေလးကို ထိုင္းရဲေတြကဖမ္း သြားၿပီး ႏိုင္ငံထဲခိုး၀င္တဲ့အမႈနဲ႔ နယ္စပ္ကိုျပန္ပို႔ဖို႔လုပ္ေနေၾကာင္းသိရပါတယ္။
ယခုအခါ အဲ ဒီကေလးကို ဘန္ေကာက္အင္မီဂေရးရွင္းရံုးမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဒီ ကေလးမွာ ေမြးစာရင္းေတြလဲလုပ္ထားေၾကာင္းသိရပါတယ္။ အခုအခါမွာ ထိုင္းေရွ႕ေနမ်ား ေကာင္စီက ဒီအမႈကို လိုက္လံကူညီေဆာင္ရြက္ေနၿပီး ဒီကေလးကိုအျပစ္ရွိေၾကာင္း ဘယ္သူကဆံုးျဖတ္တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ဆံုးျဖတ္တာလဲဆိုတာကို အင္မီဂေရးရွင္းထံစာပို႔ ထားၿပီး ကေလးကိုျပန္လႊတ္ဖို႔လည္း ဥပေဒဆိုင္ရာအခ်က္လက္နဲ႔တကြ စာပို႔ထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းအေသးစိတ္ကို ထိုင္းဘာသာဆိုဒ္တခုျဖစ္တဲ့- ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ဘန္ေကာက္ပို႔စ္သတင္းစာမွာလည္း ေရးထားေၾကာင္းေတြ႔လို႔ လင့္ကိုကူးေပးလိုက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုဆိုေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားဖတ္မဖို႔ မခက္ခဲပါဘူးခင္ဗ်ား။
ဆက္ဖတ္ရန္က်န္ေသးသည္...
ဖတ္ျပီး ျပန္ေခါက္ထားၾကပါ...
ေမာင္က်ည္ေပြ႔ေနထိုင္ရာ မဟာခ်ိဳင္မည္ေသာ ဘန္ေကာက္အနီးရွိၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား ေတာင္ေက်ာ္အလုပ္သမားမ်ား ၂-၃သိန္းခန္႔ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးကေသးငယ္ ေသာ္လည္း စက္ရံုအလုပ္ရံုေပါင္း ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရွစ္ေထာင္ခန္႔ရွိ၍ အမ်ားအားျဖင့္ ပင္လယ္အစားအစာစက္ရံုမ်ားျဖစ္ၿပီး အျခားေသာ သံထည္စက္ရံု၊ ပရိေဘာဂစက္ရံု၊ ဖိနပ္၊ အထည္ခ်ဳပ္ စေသာစက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားလည္းရွိေပသည္။
ေျမပံုေပၚတြင္ စမြတ္စာခြန္ ခရိုင္ ဟုေခၚေသာထိုမဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕ေလးမွ တစ္ႏွစ္လွ်င္ႏိုင္ငံျခားထြက္ကုန္တန္ဖိုးဘတ္သန္း ေပါင္း သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ထုတ္လုပ္ေနသည္။ ထိုထုတ္ကုန္အမ်ားစုမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေတာင္ေက်ာ္အလုပ္သမားတို႔၏ ေသြးေခၽြးမွထြက္ေပၚလာသည္ဟုဆိုလွ်င္ရ၏။
ထိုင္းႏိုင္ငံအႏွံ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားသန္းဂဏန္းခန္႔ရွိရာတြင္ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ေနထိုင္ရာ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ျမန္မာအလုပ္သမားအမ်ားဆံုးေနရာကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ ေနာက္မွကပ္၍ ဒုတိယေနရာ၌ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘန္ေကာက္ၿမဳိ႕သည္ ႀကီးမ်ားက်ယ္ ျပန္႔ၿပီး ေဒသခံထိုင္းလူမ်ိဳးကလည္းမ်ားသည့္အတြက္ ျမန္မာအလုပ္သမားတို႔သည္ မထင္ မရွားျဖစ္လ်က္ရွိသည္။
မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္မူ ေဒသခံထိုင္းလူမ်ိဳးက သိန္းဂဏန္း အေရအတြက္မွ်သာရွိသည့္အျပင္ ၿမိဳ႕အက်ယ္အ၀န္းကလည္း ေသးငယ္ သည့္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအလုပ္သမားမ်ားမွာ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ိဳင္းနားေတာင္းမ်ားရွိေနသကဲ့သို႔ ဘားမားေတာင္းဟုဆိုရေလာက္ေအာင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအ မ်ားစုေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္ႀကီးမ်ားကို အပိုင္းလိုက္ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။
နာမည္ႀကီးသည့္ ရပ္ကြက္ႀကီးတခုမွာ တလတ္ကုန္႔(ပုစြန္ေစ်း) ျဖစ္ၿပီး ထိုေစ်း၀င္းႀကီးတြင္ လူဦးေရ ေျခာက္ ေထာင္မွရွစ္ေထာင္ခန္႔ရွိ၍ ၉၉.၅%မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေရႊမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ရပ္ကြက္ႀကီးမ်ိဳး မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ဆယ္ရပ္ကြက္ထက္မနည္းရွိေနေပသည္။ ကမၻာအႏွံ႔ရွိ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ခ်ိဳင္းနားေတာင္းမ်ားတြင္ လြတ္လပ္စြာလုပ္ကိုင္စား ေသာက္ခြင့္ရၾကေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္တို႔ဘားမားေတာင္းမ်ားတြင္ကား ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္မရ ရွိေပ။
ထုိင္းအစိုးရက ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္အိမ္ေဖၚသာလုပ္ခြင့္ေပး ထားသည့္အတြက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ဖြင့္ျခင္း၊ အေရာင္းအ ၀ယ္ျပဳျခင္းတို႔လုပ္ခြင့္မရွိျဖစ္ေနသည္။ ယုတ္အဆြဆံုး ကြမ္းယာဆိုင္ဖြင့္လွ်င္ပင္ ရဲဖမ္း၍ ေထာင္ခ်ၿပီးနယ္စပ္ျပန္ပို႔ခံရႏိုင္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာေစ်းဆိုင္မ်ားမရွိဘူးလားဟု ေမး ေသာ္ ရွိေပသည္ဟုေျဖရမည္။
ေနရာတိုင္းတြင္ထြက္ေပါက္ရွိသည္ဆိုသကဲ့သို႔ ဆက္ေၾကး ေပးလွ်င္ ေစ်းဆိုင္ဖြင့္၍ရေပသည္။ ထိုင္းရဲမ်ားသည္ ၎တို႔ဘုရင္ကိုလြန္စြာခ်စ္ျမတ္ႏိုး သျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဘုရင္ပံုပါေသာဘတ္ေငြစကၠဴအရြက္ႀကီးမ်ားကို ထိုင္းရဲမ်ားအားေပး ေဆာင္ၿပီး ဥပေဒအထက္ကေနႏိုင္ေပသည္။ သူ႔အရပ္ႏွင့္သူ႔ဇာတ္ လိုက္ဖက္စြာရပ္တည္ ေနသည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကား လာဘ္ထိုးျခင္းအတတ္ကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရသျဖင့္ ဤမွာဘက္တြင္ မပူေရးခ်မပူဟုဆိုႏိုင္ရေလာက္ေအာင္ ဆို႔တတ္ဖို႔ တတ္ေနသည္။ကၽြႏု္ပ္တို႔အလုပ္သမားမ်ားသည္ ထိုင္းဥပေဒအရ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးကို တန္းတူရ ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု မည္သို႔ပင္ျပဌာန္းထားေသာ္လည္း အလုပ္သမားအခြင့္အေရး လူ႔အခြင့္ အေရးတို႔တြင္ မ်ားစြာခ်ိဳးေဖါက္ခံေနၾကရသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ အႏွိမ္ခံဘ၀ျဖင့္ ေနေနၾက ရသည္။
သမိုင္းေၾကာင္းအရ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားက ျမန္မာကို မုန္းတီးေနသည့္အခံကရွိၿပီးသား ျဖစ္သည့္အျပင္ ယခုအခါသူတို႔လက္ေအာက္ခံအလုပ္သမားျဖစ္ေနၾကရသျဖင့္ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ျခင္းမွာ အထူးအဆန္းမဟုတ္သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္။ လက္ရွိအေနအထားအရလည္း ထိုင္းတို႔၏ အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္ခံရျခင္းမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အဖို႔ ငရဲကလာသူျပာပူမေၾကာက္ ဆိုသလိုလည္းျဖစ္ေန၍ ျမန္မာအလုပ္သမားတို႔အဖို႔ ၀င္လာမစဲတသဲသဲျဖစ္ေနသည္။
ဤၿမိဳ႕တြင္ ဆယ္စုႏွစ္တခုအၾကာေနထိုင္ခဲ့သည့္အေတြ႔အႀကံဳအရ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ သားမ်ား အႏွိမ္ခံဘ၀ျဖင့္ တကူးတကလာေရာက္လုပ္ကိုင္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးျခင္းဆိုသည္ထက္ လုပ္စားကိုင္စားမျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဟု ရဲရဲႀကီးေျပာႏိုင္ေပသည္။ မဟာခ်ိဳင္တြင္လာေရာက္အလုပ္လုပ္သူအမ်ားစုသည္ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ တနသၤာရီတိုင္းမွ အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး ၎တို႔သည္အမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္လယ္၊ ယာ၊ ၿခံ စေသာ အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ကိုင္ခဲ့သူခ်ည္းျဖစ္သည္။
ထို႔သို႔ကိုယ္ပိုင္စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ ေရလုပ္ငန္း စသည္တို႔ကိုလုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ရရွိေသာ၀င္ေငြမွာ ရရစားစားျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံရွိရန္ ဤထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ရရွိရန္မလြယ္ကူေသာ လူေနမႈအဆင့္အတန္း၊ က်န္းမာေရးခံစား ပိုင္ခြင့္ အစရွိေသာ လူလူသူသူေနႏုိင္ရျခင္းကလည္း အေၾကာင္းတခ်က္ျဖစ္သည္။
ဥပမာ- အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္(ဘတ္) ရွိေသာအလုပ္သမားတစ္ဦးသည္ က်န္းမာေရးမေကာင္း ပါက ေဆးကုသခြင့္ကို တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ၃၀ဘတ္(က်ပ္ေငြ၁၀၀၀) သာေပး၍ကုသမႈခံယူႏိုင္ သည္။ ေဆးကုသခြင့္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံသားနည္းတူ ခံစားႏိုင္သည္။ အေပါက္ေစာင့္မွစ၍ ဆရာ၀န္အဆံုး မည္သည့္ေငြေၾကးမွေပးေဆာင္ရန္မလိုေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအလုပ္သ မားမ်ားသည္ ကေလးေမြးျခင္းမွအစ ငွက္ဖ်ား၊တီဘီ အစရွိေသာေရာဂါမ်ားကို ေငြေၾကး ကုန္က်မႈမမ်ားပဲ အာနိသင္ျပည့္၀ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာကုသခံယူခဲ့ၾကရ သည္။
မြန္၊ကရင္၊တနသၤာရီေဒသမ်ားမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား တဖြဲဖြဲ၀င္ေရာက္လာရျခင္း၏ ေနာက္ ထပ္အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ အဆိုပါေဒသမ်ားရွိေက်းရြာမ်ားတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုႏွင့္ အရြယ္ မေရာက္ေသးေသာကေလးငယ္မ်ားသာ အမ်ားစုက်န္ရွိေနၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္မွစ၍ လူငယ္လူလတ္ပိုင္းအမ်ားစုသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲတြင္ အလုပ္လုပ္လာလုပ္ေနၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ားသည္ မိဘကအဆင္ေျပေငြေၾကးမရွားေသာ္လည္း အေပါင္း အေဖၚမ်ားရွိရာ စုေ၀းရာ ဤထိုင္းႏိုင္သို႔ စီးပြါးေရးထက္ အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး လာေရာက္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ရွမ္းျပည္(ထိုင္း)သြား ဆိုသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈသ ဖြယ္၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းသဖြယ္ျဖစ္ေနၿပီး ထိုင္းကိုမွမေရာက္ဖူးလွ်င္ ေခတ္မမီသကဲ့့သို႔ လည္းျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
ေဖၚျပပါအေၾကာင္းအရာတို႔သည္အမွန္တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္ဤအေၾကာင္း ကိုေရးေနျခင္းမွာ အစပ်ိဳးေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေဒၚစုဦးေဆာင္ေသာ အတိုက္အ ခံမ်ားက စီးပြါးေရးပိတ္ဆို႔သျဖင့္ တိုင္းျပည္နိမ့္က်ေနရေၾကာင္း တြင္တြင္၀ါဒျဖန္႔ေနမႈကို ေတြ႔ျမင္ေနရသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ အျမင္ရႈေထာင့္ ဘေလာ့တကာမွဖတ္မွတ္ခဲ့ေသာ အျမင္မ်ား ကိုေပါင္းစပ္ေရးရန္ စဥ္းစားမိသျဖင့္ အစပ်ိဳးေနျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္အပိုင္းမ်ား တြင္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္တကြ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ကၽြႏု္ပ္ျမင္သလို ထပ္မံေရးသြား ပါမည္။ ကၽြႏု္ပ္၏မိတ္ေဆြမ်ား အေတြးတစ္စရလွ်င္ပင္ ေက်နပ္ပါေၾကာင္းပါခင္ဗ်ားးးးး
ဆက္ဖတ္ရန္က်န္ေသးသည္...
ဖတ္ျပီး ျပန္ေခါက္ထားၾကပါ...
ေမာင္က်ည္ေပြ႔တေယာက္ ေရေျမျခားမွာက်င္လည္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ မၾကာ ခဏ တျခားသူေတြက လာလာေမးတတ္ၾကတဲ့ေမးခြန္းတခုက “ဘယ္ေတာ့ျမန္မာျပည္ ျပန္မလဲ”ဆိုတာပါပဲ။
ဒီအေမး ေမးခံရတဲ့အခါတိုင္း ျပန္ေျဖျဖစ္တာ က “အဆင္ေျပတဲ့တေန႔ေန႔ေပါ့” ။ “ဘယ္ေတာ့အဆင္ေျပမွာလဲ”လို႔ ဆက္မေမးၾကတာကို ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕ဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ဆို ဆက္ေျဖဖို႔ရာ အေျဖမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္မွ ေမြးရပ္ေျမမွာ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလံုၿခံဳတဲ့ဘ၀ကို ရရွိမလဲဆိုတာ ေ၀၀ါးေနဆဲပါပဲ။
မိဘေတြကလည္း အသက္ႀကီးလြန္းလွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမမွာ ျပန္ၿပီးအေျခ ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔မရဘူးရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တ၀မ္း တခါးအတြက္ကေတာ့ ရွာရလြယ္ပါရဲ႕၊ သို႔ေသာ္ မိသားစုတခုလံုးအတြက္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ကို ေလာက္ငွေအာင္စီမံရမွာ ျဖစ္သလို သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္မိဘေတြကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ အင္းးးးးး ဒါေတာင္ မိဘေတြကို လံုး၀တာ၀န္ယူဖို႔အဆင့္ မေတြးရေသးဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကို သိပ္ေရးေလ့ေရးထ မရွိပါဘူး။
အခုေရး ေနတာက ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္အလုပ္သမားေတြထဲက တေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကိုေရးျပတဲ့ သေဘာေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုမ်ိဳးမဟုတ္တာေတာင္ ဆင္တူရိုးမွားေလးေတြ အမ်ား ႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေျခခံလူတန္းစားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္သမား ေတြရဲ႕ဘ၀ေတြဟာ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္လို႔ေျပာလို႔ရသလို ဒီ့ထက္ေတာင္ပိုဆိုးသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သားသမီးအနာဂတ္ကို ထပ္မထည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေမြးရပ္ေျမမွာ လုပ္စားကိုင္စား လို႔ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ထြက္ေပါက္ရွာတဲ့အေနနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၿပီး တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတုန္းပါပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕အပူမီးေတြကို ၿငိမ္းႏိုင္ ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေအာက္တန္းက်၊အႏွိမ္ခံၿပီး အလုပ္လာလုပ္ေနရၾကရပါ တယ္။
အဲဒီလိုလာလုပ္လို႔ အပူမီးေတြၿငိမ္းမသြားေပမဲ့ ထိန္းေတာ့ထိန္းႏိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင္ႀကီးမျပန္ႏိုင္ ဆိုသလို ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ေနေနၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္လို႔ တခ်ိဳ႕ဆို ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ေတြကိုပါေခၚလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစေသခ်ာ တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ျပန္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵကေတာ့ အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီရွိေနၾကပါတယ္။
သူမ်ားႏိုင္ငံထဲမွာ ခိုး၀င္သူဘ၀နဲ႔ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး လို႔၊ သယံဇာတခ်ိဳ႕တဲ့လို႔၊ ရာသီဥတုမမွ်တလို႔၊ လူဦးေရမ်ားလို႔၊ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလို႔..... အစရွိတဲ့ အျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ဒီလို ႏိုင္ငံျခားကို တဖြဲဖြဲနဲ႔ ထြက္လာေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက အား လံုး ၀ိ၀ါဒမကြဲပဲ လက္ခံႏိုင္ၾကမယ့္ဟာကေတာ့ ဘ၀တိုးတက္မႈကိုလိုခ်င္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။
အရင္တုန္းကဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ထြက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ၾကတာဟာ အေျခခံလူတန္းစားေတြ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြအမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။ အခုေနာက္ ပိုင္းမွာေတာ့ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ လူတန္းစားေပါင္းစံုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ မေနႏိုင္ မေနခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။
အတန္းပညာမျမင့္တဲ့လူေတြက အလုပ္ လုပ္ဖို႔ အတန္းပညာျမင့္တဲ့လူေတြက အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ဖို႔ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ အခုလက္ရွိမွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္ထြက္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ေတာ္ရံုနဲ႔ျပန္ျဖစ္ဖို႔မလြယ္ၾကတာ ကိုယ့္ေတြ႔အရ၊ ျမင္ေနၾကားေနခ်က္အရ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့သူေတြကလည္း ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ေတာ္ရံုနဲ႔မဆံုးျဖတ္ရဲပါဘူး။
၀င္ေငြခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကြာပါတယ္။ ေနရထိုင္လုပ္ကိုင္ရတဲ့ အဆင့္အတန္းခ်င္းကလည္းကြာေနပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ ႏိုင္ငံျခားမွာပညာသင္ေနတဲ့လူေတြကလည္း ပညာသင္ၿပီးရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ျပန္ဖို႔ဆိုတာမလြယ္ပါဘူး။ သင္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ကိုက္ညီမယ့္အလုပ္၊ ၀င္ေငြအဆင့္အတန္း စတာေတြက ဘယ္လိုမွမယွဥ္သာတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ ရပ္တည္ေနၾကပါတယ္။
အခု ဆိုရင္ ပိုက္ဆံရွိတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း သားသမီးေတြကို ႏိုင္ငံျခားလႊတ္ေက်ာင္းတက္ ဆိုတာေတြက ထံုးစံလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနတာကေတာ့ အဲဒီလူေတြဟာလည္း ေတာ္ရံုနဲ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ျဖစ္ေန ၾကဦးမွာပါ။ ဒါေတာင္ ျပည္တြင္းက ထြက္လာခ်င္လ်က္နဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ မလာႏိုင္တဲ့သူ ေတြကို ထည့္မတြက္ထားေသးပါဘူး။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အပူအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လာေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေၾကာင့္လည္း အပူေတြကေနသက္သာခြင့္ေတြ ရေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အပူေတြ မၿငိမ္းသြားပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပူေတြကို ၿငိမ္းသြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုတာ ေမးစရာ ျဖစ္လာပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ထြက္ေနၾကတာဟာ အမွန္ဆံုးနည္းလမ္းပဲလား...၊ တျခားဘာနည္းလမ္းေတြရွိေသးသလဲ... ေနာက္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္းထားတဲ့လမ္းက အဆင္ေျပႏိုင္မလား.... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ လား..ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ပတ္လည္ရိုက္ေနပါတယ္။ မိတ္ေဆြမ်ား လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေတြးတိုက္ဆိုင္ခဲ့ရင္ ၀ိုင္းစဥ္းစားၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။ အေျဖတခုခုေတာ့ ရႏိုင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ခင္ဗ်ားးးးးးးးးးးး။
ဆက္ဖတ္ရန္က်န္ေသးသည္...
ဖတ္ျပီး ျပန္ေခါက္ထားၾကပါ...
ကၽြႏု္ပ္အမိျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ေသာအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ေတာင္ေက်ာ္အလုပ္သမားတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကိစၥအ၀၀ကို ပြဲစားထံဆက္သြယ္ၿပီး ယင္း၏စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ နယ္စပ္မဲေဆာက္ သို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ထိုမွတဆင့္ေမြးရပ္ေျမသို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါလာရာ လမ္းတေလွ်ာက္ တြင္ ဂိတ္ႀကီးဂိတ္ငယ္အသြယ္သြယ္ကို ျခေသ့ၤတေထာင္တန္အားကိုးျဖင့္ အခက္အခဲမရွိ ျဖတ္သန္းခဲ့ေပသည္။ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ၀ါးလံုးတန္းျဖင့္ တားထားေသာ ၀ါးတားဂိတ္ မ်ားစြာကိုေတြ႔ရသည့္အခါ မဆီမဆိုင္ အေမရိကန္သမၼတတဦးကို သတိရမိေသးသည္။ ၀ါးတားဂိတ္အေရးေၾကာင့္ထိုသူျပဳတ္သြားခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ။
ဒီ၀ါးတားဂိတ္ကေတာ့ အာဏာရူးတို႔ သက္ဆိုးရွည္ရန္ ေထာက္ပံ့ေပးေနေသးသည္။ သံတူေၾကာင္းကြဲေပမင့္ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ေတြးရင္း ၿပံဳးမိေခ်သည္။သို႔ကလို႔ အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဦးစြာလုပ္ရသည္မွာကား အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြႏု္ပ္၏သက္ထားကို အိမ္ေထာင္စုစာရင္းထဲသြင္းရန္အတြက္ မူလ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းကိုေတာင္းၾကည့္ေသာအခါ “ဟဲ့ပလုတ္တုတ္ ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာ တုန္း” ဟုေမးရျပန္ေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔မိသားစုအားလံုး ေမြးကင္းစကေလးပါမက်န္ ႀကံ႕ဖြတ္အသင္း၀င္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကၽြႏု္ပ္၏မိခင္ႀကီးက “သိပါဘူးကြယ္ ဟိုတေလာက စာရြက္အသစ္လဲရမယ္ဆိုၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီလိုျဖစ္ရတာပဲ” ဟုျပန္ေျဖေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္မွာ မိမိမုန္းေနေသာအဖြဲ႔ထဲတြင္ အမည္စာရင္းပါေနသည္ကိုၾကည့္၍ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ေအာင္ျဖစ္ေနရေပသည္။ ယခုအခါ ကၽြႏု္ပ္အား မည္သည့္အဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္သလဲဟုေမးလာ မည္ဆိုပါက ႀကံ႔ဖြတ္ေဟ့ ႀကံ႕ဖြတ္တဲ့ကြ ဟူ၍ျပန္ေျဖရေပေတာ့မည္။ သင္တို႔သည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္စကားေျပာမည္ဆိုပါက ဆင္ျခင္ေျပာရန္ သတိေပးလိုသည္။ (ႀကံ႕ဖြတ္တဲ့ေနာ္ သိတယ္မဟုတ္လား... ၆၅ႏွစ္ျဖစ္သြားမယ္ ဟင္းဟင္းဟင္းးးးးးးးး)ကၽြႏု္ပ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီဟု ၾကားသိၾကေသာအေပါင္းသင္းမ်ားသည္လည္း လာေရာက္ႏႈတ္ ဆက္ၾကေလသည္။
ထိုအေပါင္းအသင္းမ်ားကိုေတြ႔ရေသာအခါ မ်ားစြာခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည္ စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႔ရေပသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၂ခုႏွစ္ ကၽြႏု္ပ္ျပန္သြားစဥ္က ေတာက္ ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ရွိခဲ့သေလာက္ ယခုအခါ တျခားစီျဖစ္ေနေပသည္။ အလုပ္အကိုင္က လည္းရွားပါးေၾကာင္း လြန္စြာညည္းေနၾကသည္။ တခ်ိန္က ႏွစ္လံုးဂဏန္းျဖင့္ စီးပြါးရွာ ၀င္ေငြေျဖာင့္၍ သိန္းရာခ်ီရွိခဲ့ရာက ယခုအခါ ဆိုင္ကယ္အစုတ္ေလးတစီးႏွင့္ လိုင္းဆြဲကာ ရုန္းကန္ေနၾကရသည္။
တေန႔သံုးေထာင္က်ပ္ခန္႔ရမွသာ သူတို႔မိသားစုအဆင္ေျပၾကမည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔မွာ ခရီးသည္ရရန္ ဆိုကၠားဆရာတို႔ႏွင့္အၿပိဳင္ ေစ်းေလ်ာ့လုဆြဲေနၾကရသည္။ တခါတရံခရီးသည္လုရင္း စကားမ်ားထိုးႀကိတ္ပြဲမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္းလည္း စိတ္မေကာင္း စြာၾကားသိရသည္။ ထိုသို႔တေန႔တေန႔ စားဖို႔စားရိတ္ရရန္သာလံုးပန္းေနၾကရသျဖင့္ တျခားအေရးကိစၥမေပၚေစ ရန္ သူတို႔မွာဆုေတာင္းေနၾကရသည္။ ဥပမာ- မိသားစုထဲတြင္ တစံုတဦးေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္လာမည္ဆိုပါက ေဆးကုသရန္စားရိတ္မတတ္ႏိုင္ မရွာႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရေၾကာင္းသိရေပ သည္။
အနာဂတ္အေရးဆိုသည္ကား သူတို႔အတြက္ဘာမွမရွိသလိုျဖစ္ေနရေပသည္။ သူတို႔၏ထြက္ေပါက္ကား အရက္ျဖစ္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ေစတနာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ တြင္ အရက္ဘီယာေဆးလိပ္တို႔ လြန္စြာေစ်းေပါေပသည္။ အရက္တစ္ပုလင္း သံုးရာက်ပ္ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ရာဖိုးေလးလိပ္ အခ်ဥ္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္တစ္ရာ ေငြငါးရာက်ပ္ရွိလွ်င္ပင္ လူသံုးေယာက္ေကာင္းစြာမူး၍ ရၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔အတြက္ဘာမွထြက္ေပါက္မရွိသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရသည္။
ႏိုင္ငံျခားထြက္အလုပ္လုပ္ရန္လည္း အဆက္အသြယ္ အရင္းအႏွီးလိုျပန္ သည္။ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ကလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မနည္းရုန္းကန္ေနရသျဖင့္ ဘာမွမကူညီ ႏိုင္၊ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကိုႏွစ္သိမ့္ရန္ တခြက္လွ်င္ ငါးရာႏႈန္းျဖင့္ေရာင္းေနေသာ ျမန္မာတို႔၏ ျမန္မာဘီယာကိုသာ အ၀တိုက္လႊတ္လိုက္ရေပေတာ့သည္။ ဘီယာျဖင့္၀ိုင္းဖြဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကရာတြင္ စၾကေနာက္ၾကရင္း သူငယ္ခ်င္းတဦး၏ ညီမအပ်ိဳေလးအေၾကာင္း ေရာက္ သြား၍ အျခားသူမ်ားက ေယာက္ဖဘာညာျဖင့္ ၀ိုင္းေျပာၾကရာ ထိုသူငယ္ခ်င္းကလည္း စကားတခြန္းျဖင့္တံု႔ျပန္ေျပာဆိုေလသည္။
ထိုစကားမွာ “မင္းတို႔ေကာင္ေတြ စကားေျပာရင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာၾကေလ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြမေျပာၾကနဲ႔” ဟူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ “ေၾသာ္..ဒို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏို္င္ငံေရးဆိုတာ မေကာင္းတဲ့စကား တားျမစ္တဲ့စကား ျဖစ္ေန ပါေပါ့လား” ဟုအေတြး၀င္မိသည္။ကၽြႏု္ပ္၏သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုမွာ လူပ်ိဳဟိုင္းစာရင္းမ်ားသို႔၀င္ေနၾကၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္က “မင္းတို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ဘာဖို႔ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား”ဟု စပ္စုမိျပန္သည္။
ထိုအခါသူတို႔က “ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနရတာကြာ ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္က စိတ္ကူးယဥ္အ ခ်စ္ဘာညာေတြနည္းကုန္ၿပီ။ မီးမီးတို႔အႀကိဳက္ ဖိုးတီးဖိုက္ကြ ၊ ေကာင္မေလးေတြက ငါတို႔ လိုဆင္းရဲသားေတြထက္ ေငြရွိတဲ့ ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္အရြယ္အဖိုးႀကီးေတြကို ပိုစိတ္ ၀င္စားေနၾကတာကြ” ဟုျပန္ေျပာေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ သည္။ ႏွလံုးသားေရးကိစၥမ်ားေျပာဆိုေနရာမွ ႏွစ္လံုးဂဏန္းကိစၥသို႔ စကားဦးေရာက္သြား ျပန္သည္။
ဟိုယခင္က တစ္လလွ်င္ ခြန္နစ္ရက္သာ ေလာင္းကစားလုပ္ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ တပတ္လွ်င္ငါးရက္ တစ္ရက္လွ်င္ႏွစ္ႀကိမ္ ခ်ဲထြက္ေၾကာင္းသိရသည္။ စေန တနဂၤေႏြသာနားေၾကာင္း ထိုနားရက္တြင္လည္း ေဘာ္လံုးပြဲေလာင္းျခင္းသို႔ အလွည့္ေပး ေၾကာင္းသိရသည္။ ယခုအခါ ထိုးသားဖက္မွ အထိုးနည္းလာသျဖင့္ ဒိုင္က ႏွစ္လံုးတိုက္ကို ၈၅ဆေလ်ာ္ေၾကာင္းသိရရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ မ်ားစြာထိတ္လန္႔မိေလသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ၆၅ဆ သာေလ်ာ္ေလ့ရွိရာမွ ၈၅ဆ အထိေလ်ာ္ေပးသည္ဆိုရာတြင္ ထိုးသားမ်ားမည္မွ် အရႈံးေပၚ ေနသည္ကို သိႏိုင္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ က်ယ္ေလာင္ေဖါင္ပြစြာေျပာဆိုေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တိတ္တဆိတ္နား ေထာင္ရင္း အကဲခတ္ေနမိသည္။
သူတို႔ေျပာေနေသာအေၾကာင္းမ်ားထဲတြင္ အတိတ္က မည္သို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္ ဆိုသည္ခ်ည္းျဖစ္ေနသည္။ အနာဂတ္အ ေၾကာင္း တစိုးတစိမွမပါ၊ ယုတ္အဆြဆံုး လက္ရွိအေနအထားအေၾကာင္းပင္ ဟဟမေျပာ ခ်င္ၾက။ ေယာင္၀ါးေနေသာအနာဂတ္၊ တည္ရာမဲ့လက္ရွိအေျခအေနကို တမင္ေမ့ထားသ လိုေနေနသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္မိသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ဘာမွမထူးသူ သာျဖစ္သည္။
လက္ရွိမွာ သူတို႔ထက္ စာေရးေသာက္ေရးနည္းနည္းသာသည္မွလြဲ၍ အနာဂတ္မဲ့ေနသူသာျဖစ္သည္။ တခါတခါ သူတို႔လိုပဲ ဘာမွမေတြးမိေအာင္ေနထိုင္ရင္း ႀကံဳသလိုေပ်ာ္သလိုေနရင္ ေကာင္းမလားဟုပင္ ေတြးမိေခ်သည္။ တခါက ႏိုင္ငံျခားသားတဦးႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ရာ ထိုသူက “မင္းတို႔ျမန္မာေတြ အလုပ္လုပ္၊ ေငြရွာ၊ စားေသာက္ ဒါနဲ႔ပဲလည္ေနၾကတာမ်ားတယ္။
နိမ့္က်ေနတဲ့ဘ၀ကို ျမင့္ဖို႔ဘာမွလုပ္ တာမေတြ႔ရဘူး” ဟု သူျမင္သလို ေ၀ဖန္သြားသည္။ ထိုစဥ္ကကၽြႏု္ပ္ဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့၊ ယခုထိလည္းေျဖရန္အေျဖမရွိေသး။ အေျဖမရေသးေသာပုစၦာကို ေတြးရင္းေတြးရင္းးးးးးးးးးး ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာမည္နည္းးးးးးးးးး
ဆက္ဖတ္ရန္က်န္ေသးသည္...
ဖတ္ျပီး ျပန္ေခါက္ထားၾကပါ...
